De nadelen van solo vanlife

Soloreizen is verrijkend. Maar er kleven ook nadelen aan.

Eenzaamheid

Deze zag je waarschijnlijk al aankomen: alleen reizen is soms erg alleen. Alleen rijden, alleen plannen, alleen sightseeën en alleen uit eten. En soms is dat bijzonder prettig, maar soms ook niet. Want als je (alweer) je bordje snelkookrijst naar binnen zit te lepelen, kan dat solitaire bestaan soms ook behoorlijk eenzaam voelen. En die zoveelste mooie zonsondergang voelt soms bijna betekenisloos omdat je het met niemand kunt delen. En natuurlijk kun je andere vanlifers ontmoeten, dat is waar. Maar desondanks zijn dat écht andere contacten dan wanneer je samen reist met je gezin, BFF of wederhelft. Het is vluchtiger en vrijblijvender en morgen rijden zij gewoon weer door.

Je bent je eigen therapeut, cheerleader en consultant

Voortbouwend op eerder genoemde eenzaamheid, heb je als soloreiziger geen supportnetwerk om op terug te vallen. Of althans, niet zoals je dat eerder had. Lang leve beeldbellen en social media natuurlijk. Maar de rollen die eerder misschien waren weggelegd voor familie en vrienden wanneer je steun en advies nodig had, heb je nu niet meer vanzelfsprekend binnen handbereik. Je kunt niet meer klagen over je zelfzuchtige baas met je collega’s na het werk en je niet meer laten verwarmen door de therapeutische lasagne van je moeder na een rotdag. Je bent in eerste instantie je eigen therapeut, cheerleader en consultant. En dat is soms vreselijk zwaar en vermoeiend, want soms wil je gewoon even kunnen leunen.

Spanning, stress en sensatie

Soloreizen is spannend, voor de meeste gewone stervelingen van ons anyway. Op de enkele stoïcijnse vrijbuiter na, zal iedere soloreiziger namelijk beamen dat in je eentje vreemde culturen,  talen en landen veroveren bij vlagen gewoon doodeng is. Het is niet voor niets de meest gehoorde reden waarom mensen niet in hun eentje (durven te) gaan reizen. Want zoals benoemd: je bent in eerste instantie op jezelf aangewezen. Want als je in je eentje, zonder bereik, in the middle of frikkin’ nowhere van Noorwegen staat zul je die gebroken uitlaat toch écht zelf op moeten lossen. You and you alone. En die stress is bij vlagen overweldigend en alles consumerend.

De stress van alleen reizen is bij vlagen overweldigend.

Het is duur(der)

Soloreizen, in een camper wel te verstaan, is aanzienlijk duurder wanneer je het in je eentje doet. Ervan uitgaande dat je een (reis)partner hebt die zo sociaal is om de kosten te delen dan hé. Want als je in je eentje alle brandstofkosten, ferrytickets en overnachtingen moet dragen, betaal je simpelweg meer dan wanneer je met z’n tweeën reist. En dan heb ik het nog niet eens over de aanschaf, bouw en onderhoud van eerder genoemde camper. Soloreizen is duurder.

Het is kwetsbaar(der)

Heel eerlijk, de eerste periode van mijn soloreizende bestaan voelde ik me behoorlijk onoverwinnelijk. In je eentje de wereld veroveren geeft nou eenmaal een ongekend soort zelfvertrouwen. Het was pas ergens in mijn tweede vanlifejaar dat ik leerde dat soloreizen ook enorm kwetsbaar is. Ik maakte een lelijke val in de Dolomieten en brak mijn arm op meerdere plaatsen. En mijn gekoesterde onafhankelijke levensstijl kwam per direct tot stilstand. Want ik kon niet meer autorijden, geen boodschappen doen, geen water halen, m’n toilet niet legen. Waar reizigers met een buddy beroep hadden kunnen doen op hulp en bijstand, heb je in je eentje in een vreemd land niemand om (langdurig) op terug te vallen. De duurzaamheid van soloreizen staat en valt dus met je eigen psychologische en fysieke draagkracht. En als die om wat voor reden dan ook komt te vervallen, houdt het avontuur al vrij snel op.

Een leven als solo vanlifer is kwetsbaar, zo heeft de ervaring mij inmiddels geleerd.

Limitaties in bestemmingen en activiteiten

Vier jaar geleden had ik dit een non-argument gevonden. Want je moet je eigen dromen waarmaken en zelf de slingers ophangen en all that. Maar inmiddels realiseer ik me dat er bepaalde landen, bestemmingen en activiteiten zijn die ik minder snel in mijn eentje zou ondernemen. Let op de verwoording: minder snel en ik. Want tuurlijk, als je écht wil dan kun je bijna alles in je eentje doen dus laat ik enkel vanuit mijn eigen perspectief spreken. Maar er zijn wel degelijk dingen die lastiger zijn wanneer je alleen reist. Want Iran voelt toch wat kwetsbaar helemaal alleen, er is niemand om even op je spullen te letten in een restaurant en een dagje gaan klimmen blijkt toch ook lastig  te realiseren in je eentje. En nou kun je dat natuurlijk allemaal weer ondervangen door andere reizigers op te zoeken maar je snapt wat ik bedoel. Het is niet onmogelijk, maar wel degelijk lastiger.

 Vermoeiend

Waar kan ik m’n toilet legen, water halen, slapen? Gaan we links of rechts, hoe wordt het weer deze week en zitten de batterijen vol genoeg? Oh, en ik moet ook écht weer een keer m’n haar wassen. Vanlife is een aaneenschakeling van 1000 beslissingen op een dag. En wanneer je in je eentje de wereld intrekt ben je geheel op jezelf aangewezen voor ál die beslissingen. Elke keus is aan jou om te maken en dat kan behoorlijk vermoeiend zijn. Take it from a pro: je kunt jezelf écht een burn-out vanlifen. Zelfs na jaren reizen, blijft dit een immer terugkerende uitdaging.