De voordelen van solo vanlife

In 2020 besloot ik mijn leven drastisch om te gooien en fulltime te gaan reizen.

Wat jij wil joh

Deze behoeft weinig uitleg denk ik hé? Want iedereen kan bedenken dat het allergrootste voordeel van soloreizen in een camper natuurlijk de ultieme vrijheid om te doen en laten wat je wil is. Links of rechts, bergen of zee, camping of wildkamperen, pizza of pasta? Je kunt alles zelf beslissen, zonder ook maar enige compromis te hoeven sluiten op de ervaring. En iedereen die ooit met zijn ouders of vrienden gereisd heeft, weet wat een verademing het is om je niet meer aan te hoeven passen.

Maar eh, wat wil je dan eigenlijk?

We hebben dus geconstateerd dat je als soloreiziger je eigen beste leven kunt leven. Dat betekent dus ook dat je enigszins moet weten hoe dat leven er dan uitziet. Want aangezien niemand anders je route, overnachting en daginvulling gaat bepalen zul je écht zelf moeten bedenken wat je wilt. Soloreizen dwingt tot interoceptie en reflectie. Moeilijke woorden om te zeggen dat je moet weten waar je behoefte aan hebt en wat je nodig hebt. Soloreizen leerde me wat belangrijk voor me is, waar ik blij van word en wat mijn lijf en geest energie geeft/kost.

Kernwaarden

En als we die realisaties dan meteen even uitvergroten, zijn er behoorlijk wat levensleven te leren in een soloreizend bestaan. Want doordat je jezelf elke dag de vraag moet stellen wat je wil en wat je nodig hebt, leer je jezelf bijzonder goed kennen. Je leert patronen herkennen in je keuzes en welke behoeftes daaronder schuilgaan. Meer dan anything in het leven, leerde soloreizen me mijn kernwaardes kennen. Wat mij betreft een van de grootste (onverwachte) voordelen van solo vanlife.

Soloreizen leerde me wat belangrijk voor me is en gaf me het vertrouwen zelfstandig de wereld te ontdekken.

Persoonlijke groei

En nu we toch al in de psychologische sferen zitten: soloreizen in een camper is een zeer therapeutische aangelegenheid. Iedereen die langer dan 24 uur in een camper heeft doorgebracht zal beamen dat het niets anders dan een spoedcursus stress- en emotieregulatie is. In een 3,5 ton wegende behandelkamer op wielen dan weliswaar. Het dwingt je tot omgaan met crisis en met heel (heel!) beperkte middelen naar een creatieve oplossing te zoeken. Je leert snel te schakelen in plannen en los te laten waar je geen controle over heb. Elke dag voedt je zelfredzaamheid, je veerkracht en het vermogen hulp te durven vragen. Soloreizen is wat mij betreft in alle opzichten een verkapt traject persoonlijke ontwikkeling.

Je bent je eigen therapeut, cheerleader en consultant

Wanneer was de laatste keer dat je in je eentje uit eten ging? Of door de kamer danste om jezelf te vieren? Of een motorstoring had en zonder je alwetende vriend moest besluiten wat te doen? Wanneer je in je eentje reist, vervul je alle rollen die je eerder uitbesteedde aan je moeder, je levenslange BFF en je collega’s. Soloreizen dwingt je in rap tempo tot alle vormen van zelfstandigheid. Want als je in je eentje, zonder bereik, in the middle of frikkin’ nowhere van Noorwegen staat zul je die gebroken uitlaat toch écht zelf op moeten lossen. Je bent in eerste instantie dus altijd je eigen therapeut, cheerleader en consultant. En het grote voordeel daarvan is dat je gaandeweg leert dat je de wereld zelf kunt dragen. Zonder het comfort, advies en de troost van Netflix en je vrienden. Just you.

Alleen maar niet eenzaam

In een maatschappij waarin wereldwijde connectie 24/7 de norm is zijn we nog maar zelden alleen. Maar desondanks voelen we ons eenzamer dan ooit. We groeiden op als een generatie die continu in contact staat maar alle connectie verloren lijkt te zijn. Met wie we zijn, onze kernwaarden en hoe te bestaan zonder de continue input van social media, Youtube en mensen om ons heen. We lijken bijna vergeten hoe we alleen moeten zijn.  Maar als je je eraan overgeeft, herinnert soloreizen je aan de kracht van alleen zijn. Om genoeg te hebben aan je eigen gezelschap en je overprikkelde brein tot rust te manen. Om te genieten van je eigen gezelschap en weer te kunnen voelen dat dat genoeg is.

Soloreizen leerde me genoeg te hebben aan mijn eigen gezelschap.

Empowerment

Ik groeide op met de overtuiging dat er heel veel is dat ik niet kan. Overblijfsel van een turbulente jeugd zullen we maar zeggen. Een invaliderend zelfbeeld dat geen enkele therapeut bij me weg kon nemen. Het waren de jaren in mijn Fiat Ducato die me mijn onuitputtelijke kracht leerde ervaren. Op ongelooflijk veel manieren. Door de dagelijkse queeste naar water, internet en een slaapplek. Door het navigeren door verlaten berggebieden, zenuwslopende haarspeldbochten of chaotische steden. Door het muur- en muurvast zitten in de modder en het breken van mijn arm in de bergen. Mijn solitaire leven in een bus presenteerde me met eindeloos veel mogelijkheden om mijn grenzeloze probleemoplossend vermogen en veerkracht te ervaren. Het bleek empowerment in de meest pure vorm.