Met de camper op ontdekkingsreis door Georgië

Eerste indrukken Georgië
In de aanloop naar deze reis hebben we veel mooie verhalen over Georgië gehoord en we kunnen dan ook niet wachten om dit schitterende land te ontdekken. Na een regenachtige start in Batumi, het Las Vegas van Georgië, zetten we koers richting de regio Svaneti in het Noorden van Georgië. We willen graag het unieke dorp Mestia bezoeken, hoog in de bergen tegen de grens met Rusland. Omdat de temperaturen snel dalen in deze periode van het jaar skippen we de highlights in centraal Georgië en rijden we direct door naar het berggebied.

Onderweg vinden we verschillende schitterende plekken langs de rivier, waar we ons letterlijk alleen op de wereld wanen. Aan de ene kant voelt dit heel vertrouwd en veilig omdat we zulke plekken altijd proberen op te zoeken, aan de andere kant is het ook wennen en nog een beetje aftasten.

Mestia
Bij elke kilometer die we rijden voelen we de temperatuur dalen en worden de wegen slechter. Met nog zo’n 3 uur te gaan zien we in the middle of nowhere plotseling een lifter staan. Het blijkt een Tsjechische man te zijn die een lift heeft gehad van lokale bouwvakkers, die niet in Mestia werd afgezet, zoals hij dacht afgesproken te hebben, maar ‘onderweg’ naar Mestia. We worden verwend met schitterende verhalen en voor we het weten zien we de middeleeuwse wachttorens die Mestia typeren al verschijnen. We verblijven hier een kleine week om te hiken in de unieke en rauwe natuur, waarbij we regelmatig worden vergezeld door schitterende honden en gaan we op ontdekkingstocht naar de Chalaadi gletsjer.

Ushguli
Online hebben we verschillende blogs gelezen over de hoogst gelegen permanent bewoonde stad van Europa: Ushguli. De weg ernaartoe schijnt een avontuur op zich te zijn en zonder 4x4 bijna niet te doen... We informeren bij de lokale bar en we speuren YouTube af naar video’s van de route zodat we zelf een inschatting kunnen maken. De barman, die tevens als chauffeur en gids dagelijks de route naar Ushguli rijdt, neemt een kijkje bij Fred en geeft een goedkeurende knik. Vol gezonde spanning nemen we de gok en met het zweet in de bilnaad glibberen en glijden we door de modder, balanceren we langs de afgrond en passeren we verschillende watervallen die letterlijk over de weg stromen. Wow. Voor iedereen die op zoek is naar avontuur (en een goede camperverzekering heeft…) een absolute aanrader.

Na dit avontuur rijden we door naar Tsjiatoera de stad van de ‘vliegende doodskisten’, oftewel gondels uit de tijd van Stalin waarmee de mijnwerkers naar hun werk gingen. Niet altijd met een goede afloop. We parkeren per ongeluk naast het meest spectaculaire klooster dat we ooit hebben gezien. Gebouwd op een pilaar en enkel via een ladder te bereiken door de enige bewoner van het klooster.

Slecht nieuws uit Nederland
Terwijl we ons klaarmaken voor een spectaculaire zonsondergang krijgen we een belletje van het thuisfront. Lisa’s opa heeft een hersenbloeding gehad en het ziet er erg slecht uit. Nog die avond krijgen we het volgende belletje dat de kans erg groot is dat hij binnen enkele dagen komt te overlijden. Tranen vloeien, nog nooit hebben we ons zo ver weg van Nederland gevoeld en we maken dan ook de keuze om zo snel mogelijk naar huis te gaan om afscheid te kunnen nemen.

We nemen contact op met de verzekering en gaan op zoek naar vliegtickets. Daarnaast gaan we op zoek naar een veilige parkeerplaats voor Fred en controleren we ook onze lokale camperverzekering. We nemen contact op met de ambassade om te zien of we überhaupt terug mogen vliegen, omdat we met onze camper de grens over zijn gestoken. Dit blijkt namelijk ten strengste verboden in sommige omringende landen zoals Iran en Turkije.

Gelukkig ‘mogen’ we terug naar Nederland vliegen en boeken we de eerstvolgende beschikbare vlucht over 3 dagen. We ontdekken dat de beveiligde parkeerplaats op de luchthaven van Tbilisi ‘maar’ €4,- per dag kost, dus was ook die keuze snel gemaakt en lijken alle obstakels overwonnen. Maar helaas, ondanks al het geregel en de geweldige hulp vanuit de verzekering krijgen we de avond voor onze vlucht het verdrietige nieuws dat we te laat zijn.

Ondanks het kl*te gevoel, zijn we blij dat we alsnog met de rest van de familie samen kunnen zijn voor de begrafenis.

De volgende keer

In de volgende blog nemen we jullie mee over de Military highway en onze voorbereidingen voor onze volgende bestemming Iran. Ondertussen wordt het elke dag kouder en testen we Fred met temperaturen van 15 graden onder nul. Wil je meer weten over onze reis? Volg ons ook via Instagram en onze website Reisstel.nl.