Onovertroffen Oostenrijk

De verkeersregelaar zegt het met een uitgestreken gezicht. “I’m sorry, but the road is gone, madam. You have to turn around.” Wat een gekke uitspraak, het zou niet de eerste keer zijn dat een taalbarrière voor miscommunicatie zorgt. “There was an avalanche last night and it washed the road away.” 

Ik bevind me in Hochkrimml, vlak voor de welbekende Gerlos Alpenstraße, op weg naar het Virgental voor een week van verzuurde kuiten, alpiene tochten en natuurlijk schnitzels. Het onovertroffen berglandschap heeft me deze zomer richting Oostenrijk getrokken. Hier kun je de ongebreidelde kracht van de natuur nog ervaren. Dat blijkt maar weer.  

Innerlijke rust 

De lawine heeft mijn route richting Virgen alleen helaas wel met 4,5 uur verlengd. Gezien het tijdstip besluit ik vanavond hier een slaapplek te zoeken. En dat is last minute nog best even een uitdaging: elke camping blijkt vol of gesloten en de vele verbodsborden herinneren me eraan dat wildkamperen hier streng verboden is. Geen off the gridovernachtingen in de bossen of op een geïsoleerde bergkam. 

Althans... Met enige creativiteit vind je wel degelijk die ongerepte kampeerervaring. Vanavond tref ik mijn vrijheid op Parking Gasthof Finkau: hier kun je voor de schappelijke prijs van een parkeerticket legaal overnachten. Deze prachtige parkeerplaats ligt aan de Wildgerlossee en wordt omringd door de imponerende wanden van het Hohe Tauern National Park.  

Als ik de schuifdeuren opentrek, kijk ik uit op de besneeuwde piek van de Reichenspitze en hoor ik het vallende water van de Leitenkammerklamm. De bruine koeien sieren de flanken van de alpenweides en het galmende geluid van hun bellen echoot traag door de vallei.

Ik wandel een rondje om het helderblauwe bergmeer en laat me vermaken door hond Nova, die extatisch door het water plonst. Zittend in het warme gras voel ik een innerlijke rust over me heen dalen: heel even bestaat er niets anders dan de eeuwenoude bergen en het kabbelende water. 

Als de zon langzaam achter de bergen zakt, loop ik terug over de parkeerplaats. In een paar uur tijd heeft hier zich een internationale community gevormd. Er wordt gedanst, gelachen en gedeeld. Er wordt Frans gesproken en Spaans gezongen, Duitse bratwurst gegrild op geïmproviseerde barbecues en reizigers met Noorse en Sloveense kentekens wisselen in gebrekkig Engels verhalen uit. 

Hier komt de hele wereld samen. Of je nou een luxueuze integraal, een omgebouwde Sprinter of een oude T4 rijdt: op deze parkeerplaats worden we verenigd door onze reislust. Onze campers verschillen, maar onze passies zijn gelijk. 

Wollen wandelsokken 

Na een koude nacht vervolg ik mijn weg richting Virgen. Het weer lijkt met elke haarspeldbocht te veranderen: het ene moment slaat de regen tegen de ramen en vervolgens rijd ik onder een stralend blauwe hemel. De grillige weersomstandigheden zijn zichtbaar in de extreme contrasten van het landschap: van ruige rotswanden en desolate sneeuwlandschappen tot weelderige alpenweides. 

Ik rij langs de loodrechte wanden van de Wilder Kaiser, passeer de betoverende Zeller See en manoeuvreer over smalle bergpassages door het Tauerntal. Ik hang ademloos over mijn stuur om de Großglockner te bekijken en rijd de bus bijna de weg af bij de het zien van het massief van de Großvenediger. 

Als ik ’s avonds het grasveld van camping Bergkristall oprijd, word ik warm onthaald door de familie Dorer. Deze kleinschalige camping in Hinterbichl is hoofdzakelijk gevuld met de tijdelijke onderkomens van fanatieke buitensporters. Ik ben omringd door lichtgewicht tentjes en waslijntjes met wollen wandelsokken. 

Bij het vallen van de avond ontmoet ik twee Nederlandse dames en we kletsen op onze klapstoelen over het leven, onze dromen en onze honden. Onder de fonkelende sterren van de Melkweg smeden we tot diep in de nacht nieuwe vriendschappen en plannen voor de week. 

Poreuze outfit 

“Have fun girls, call me when you’re done!” Gniffelend om onze geshockeerde gezichten trekt de jonge taxichauffeur de deur dicht en verdwijnt langzaam aan de dreigende horizon. Enigszins ontmoedigd kijken we hem na. We bevinden ons bij de Johannishütte in het Virgental. Deze berghut ligt op 2.121 meter hoogte en is een goede uitvalsbasis om naar de gletsjer van de Großvenediger te lopen. 

Deze hut bereik je alleen te voet of met de Venediger Taxi vanuit Hinterbichl. De genadeloze kracht van de natuur is hier letterlijk voelbaar. De ijzige wind buldert over de rotsen en giert moeiteloos door mijn poreuze outfit. Terwijl ik met tranende ogen deze ogenschijnlijk buitenaardse wereld in me probeer op te nemen, kan ik aan niets anders denken dan de kou. 

Met trillende vingers trek ik alle extra lagen kleding uit mijn rugzak en zoek klappertandend naar mijn wollen muts en handschoenen. Vechtend tegen de behoefte om de hele onderneming af te blazen en heiße chocolade te bestellen in de comfortabele hut, hijsen we onze zware rugzakken op en gaan op pad.  

Overweldigende schoonheid 

We zijn omringd door grillige massieven, duizelingwekkende ravijnen en ontzagwekkende gletsjers. Hier overheerst de natuur. Voorovergebogen tegen de wind passeren we explosieve watervallen, morenen en panoramische vergezichten. De technische klim laat ons de koude gelukkig al snel vergeten en met elke honderd meter die we stijgen gaan er meer laagjes uit.  

Schilderachtige kleuren 

Langzaam stijgen we boven de wolken uit en ineens staan we onder een strakblauwe hemel. De wereld die zich vervolgens onthult beneemt me de adem. We zijn omringd door een panorama vervuld van witte wanden, turquoise ijsmassieven en het bulderende geluid van vallend water. 

De sneeuw schittert in het felle zonlicht en laat schilderachtige kleuren over de imposante Großvenediger dansen. Er lijken geen woorden voor deze overweldigende schoonheid, dus staan we in absolute stilte de grootsheid van dit aangezicht in ons op te nemen.  

Als we ons na afloop met verkleumde vingers op bijna 3.000 meter hoogte tegoed doen aan een legendarisch bord Kaiserschmarrn in het Defreggerhaus, zijn we het erover eens dat belevingen intenser zijn op grote hoogte. 

De lucht is blauwer, de zon is feller en de stilte is stiller. Woorden doen geen recht meer aan de ervaring, alsof je zintuigen het niet meer kunnen waarnemen. Zelfs voedsel smaakt beter, zo concluderen we, want dit is absoluut de beste Kaiserschmarrn die we ooit gegeten hebben. 

In de warme taxi terug naar de camping kletsen we ineens weer honderduit. We praten gepassioneerd over de onbeschrijfelijke natuurkracht die we zojuist hebben aanschouwd en over hoe deze zo onaantastbaar en toch ook zo kwetsbaar is. 

De jonge chauffeur is opgegroeid in deze bergen en vertelt ons hoe de klimaatverandering de gletsjers elk jaar zienderogen laat slinken. Ik hoor de emotie in zijn stem en even zijn we allemaal stil. De impact van ons mensen op deze schoonheid breekt mijn hart.  

Weergaloos panorama 

“Ik zie niks hoor. Zie jij waar het vandaan komt?” We staan met z’n drieën omhoog te staren, op zoek naar de bron van het fluitende geluid dat periodiek door de vallei echoot. Het klinkt als een arend, opper ik heel wereldwijs. We zijn vanmorgen al vroeg vertrokken uit Kals am Großglockner en staan momenteel met verzuurde kuiten op een steile rotswand in het Ködnitztal. 

We zijn onderweg naar het letterlijke hoogtepunt van Oostenrijk: de Großglockner. De iconische berg torent met zijn 3.798 meter hoog boven de idyllische vallei uit en de eerste zonnestralen laten de witte pieken magisch oplichten. Als een majestueus lichtbaken aan de horizon dat ons de weg wijst. 

De steile bergrichels vergen onze opperste aandacht en de klim gaat grotendeels in stilte voorbij. Urenlang ben ik alleen met mijn gedachten en het ritme van mijn ademhaling, de stilte enkel doorbroken door het doffe geluid van de stenen die door ons passeren de diepte in vallen. De zon brandt al hoog aan de hemel als we met vermoeide benen op Die Schere aankomen. De schaar bevindt zich op 3.031 meter hoogte aan de voet van de Großglockner.  

Koch sucht frau 

De wanden van deze grillige bergrichel vormen een indrukwekkende muur tussen twee enorme Glocknergletsjers: de Teischnitzkees en de Ködnitzkees. Ik laat mijn rugzak van mijn verbrande schouders glijden en probeer het spectaculaire uitzicht tot me door te laten dringen. De aanblik van de enorme ijsmassa en de omringende drieduizenders benemen me de adem.  

‘Koch sucht Frau. Bei interesse melden’, zo meldt het bord van de Stüdlhütte. We besluiten we te informeren naar het verhaal achter deze uitnodiging. Het vinden van je soulmate werkt nou eenmaal net even anders op grote hoogte, zo speculeren we. De kok blijkt met name op zoek naar een seizoenwerker, maar is ook wel geïnteresseerd in andere vormen van samenwerking. 

We complimenteren zijn ondernemershart en bedanken hem lachend voor het aanbod. Nadat we ons op het moderne terras tegoed hebben gedaan aan overheerlijke Apfelstrudel mit Vanillesoße, maken we ons op voor de lange terugweg.  

De weg naar beneden is ingewikkeld en voelt bij vlagen als een soort gecontroleerde vrije val: over losse stenen, grind en gladde rotsen glijden we omlaag. Hetzelfde fluitende geluid als vanmorgen verstoort mijn concentratie. Wederom kijken we allemaal omhoog, maar als ik terloops naar Nova kijk, zie ik dat zij de bron van het geluid allang gelokaliseerd heeft. 

De vermeende steenarend blijkt een complete familie van dikke bergmarmotten. We kijken een tijdje hoe de koddige beestjes achter elkaar aan hollen en lachen om ons dierkundig amateurisme. ’s Avonds sluiten we onze gezamenlijke dagen af met een laatste schnitzel en toasten we op Oostenrijk: het land waar de natuur regeert en waar woorden hun betekenis verliezen. Het land van verbodsborden, verzuurde kuiten en Kaiserschmarrn. En de steenarend.