Picos de Europa: besneeuwde toppen en woeste wateren

“Are you friendly?” vraag ik ietwat onzeker. Ik sta naast een duizelingwekkende afgrond en midden op de nauwe bergpas staat een forse berggeit ons uitdagend aan te kijken. Hij kauwt nonchalant op een takje en lijkt zich af te vragen wat ik hier met die harige hond kom doen. Nova verschuilt zich achter mijn knieën en lijkt zich ook geen raad te weten met deze enorme verschijning. 

“Please move?” vraag ik hem beleefd en zwaai voorzichtig met mijn bergstokken in zijn richting. De indrukwekkende bok is echter totaal niet onder de indruk van mijn verzoek en zwaait op zijn beurt vervaarlijk met zijn grote horens. 

Nadat hij ons een tijdje uitvoerig heeft staan bekijken, neemt hij een elegante sprong en klimt vervolgens loodrecht tegen de kalkstenen rotswand omhoog. “Thank you!” roep ik hem bewonderend na. Altijd beleefd blijven tegen de plaatselijke bevolking. 

Ik bevind me met Nova als reisgenoot diep in de ongereptheid van Picos de Europa: het oudste nationale park van Spanje. Slechts dertig kilometer verwijderd van de Atlantische Oceaan zijn hier grillige natuur, besneeuwde bergmassieven en groene alpenweides. 

Het park dankt zijn naam aan de zichtbaarheid van de bergtoppen, zo weet een schaapsherder te vertellen. De scherpe toppen van deze berketen waren namelijk al van verre zichtbaar voor de zeevaarders die Europa naderden. Ik ben hier inmiddels een maand en in die tijd heeft de natuurlijke diversiteit van dit land me compleet overweldigd. 

Sfeervolle klinkerstraten 

Het nationale park kent drie voornaamste toegangspoorten: Potes, Covadonga en Poncebos. Deze pittoreske bergdorpjes vormen de uitvalsbasis voor vele reizigers om de Picos te verkennen. 

Vandaag ben ik in Potes, een idyllische nederzetting ten oosten van het nationale park. Dit historische drop staat bekend om zijn authentieke bruggen en torens en maakt deel uit van het netwerk Los pueblos más bonitos de España, de mooiste plaatsen van Spanje. 

We struinen door de sfeervolle klinkerstraten, bewonderen de eeuwenoude herenhuizen en genieten van het geluid van klinkende glazen op de levendige terrassen. Het stadje ademt geschiedenis en de karakteristieke verdedigingstorens steken fraai af tegen de besneeuwde toppen van Torre de Cerredo. 

Besneeuwde toppen 

Ik word wakker van de ijzige kou in de camper: 2 graden Celsius, zo vertelt mijn thermostaat. Alle nabijgelegen campings bleken gesloten, dus ik heb me gisteravond op de valreep nog aangesloten bij een groepje camperaars voor een geïmproviseerde overnachting in de bergen. 

Na een warm ontbijt vervolgen we snel onze weg naar Fuente Dé, een nabijgelegen bergdorp waar enkel zeven inwoners, een hotel, een wereldbekende kabelbaan en spectaculaire natuur te vinden zijn. De kabelbaan wordt omsloten door de imposante muren van het massief Urrieles en voert je in enkele minuten naaar duizelingwekkende hoogte. 

Aangezien de befaamde teleférico niet toegankelijk blijkt voor honden, besluit ik de Vega de Liordes te lopen: een zes uur durende tocht, in een lus rondom het grillige bergmassief. Het blijkt een uitdagende route die ons over technische paden, langs rotsen en ongeëvenaarde vergezichten voert.

Het uitzicht is adembenemend: we zijn omringd door panorama’s met besneeuwde bergtoppen, wilde bloemen en watervallen. Terwijl ik de pieken van de Torre de Llambrión sta te bewonderen rolt Nova extatisch door de sneeuw. Spaanse sneeuw in juli, wat een ervaring. 

Bedevaartsoord 

Na wederom een geïmproviseerde overnachting in het verlaten Boca de Huérgano vervolgen we onze weg door de Desfiladero de los Beyos. Deze adembenemende kloof is bijna zeventien kilometer lang een staat bekend als een van de indrukwekkendste wegen in Spanje. 

De kloof is uitgesleten door de rivier de Sella en wordt aan weerszijden omgeven door de steile muren van het bergmassief. Terwijl ik aan het raam geplakt zit, praat ik honderduit tegen Nova over hoe ik overweldigende schoonheid als deze tot in mijn ziel lijk te voelen. Ze kijkt me meewarig aan, niet onder de indruk van mijn dramatische beleving. 

Guardia Civil 

De kloof voert ons langzaam richting Covadonga, een bedevaartsoord met een kleine zeventig inwoners. Dit idyllische bergoord heeft een indrukwekkende geschiedenis en trekt jaarlijks een grote hoeveelheid pelgrims. De slag bij Covadonga luidde in 722 de Spaanse reconquista in, de strijd tussen de christenen en de Moren, die nog zeven eeuwen zou duren. 

Terwijl de zon langszaam achter de bergen zakt, slenter ik door het schilderachtige dorp. De basiliek Santa María la Real de Covadonga lijkt op te lichten tegen de achtergrond van donkere bergmassieven. De beleving heeft iets magisch en als ik op een bankje ga zitten, verlies ik me in het ritmische geluid van de gebeden uit de grot de santa Cueva. 

Ik word opgeschrik door de oorverdovende kerkklokken die nog lang door de bergen echoën. Het is 8 uur, tijd om een slaappplek te gaan zoeken. Als ik terugkom bij de parkeerplaats, is m’n bus omringd door talloze camperaars die zich opmaken voor de nacht. Ik raak aan de praat met een vriendelijke Spanjaard en hij vertelt me dat de Guardia civil camperaars toestaat om hier buiten het seizoen te overnachten, al is dat formeel in nationale parken niet toegestaan. 

Na enige twijfel besluit ik hem op z’n mooie bruine ogen te geloven. We kletsen nog wat over de magie van deze plek en trekken dan onze schuifdeuren dicht. Vanavond is parkeerplaats nummer drie m’n thuis. 

No hablo Español 

Het is nog bijna donker als ik de volgende ochtend twee lifters langs de weg zie staan. Impulsief besluit ik om te stoppen en nog voordat ik m’n raampje naar beneden heb kunnen draaien, beginnen ze al enthousiast in het Spaans te praten. Terwijl ik wacht op een goed moment om no hablo Español te zeggen, neem ik me voor de zoveelste keer voor om aan mijn Spaans te werken. 

Het jonge stel komt uit Argentinië en is ook op weg naar de Meren van Covadonga. Stap maar in! Terwijl we over de kronkelende weg omhoog kruipen, praten we gepassioneerd over onze reiservaringen en het camperleven. Voor heel eventjes zijn we goede vrienden die hun dromen en angsten met elkaar delen. 

Als we op de plaats van bestemming zijn, nemen we nog een selfie en met een high five en hasta luego komt deze kortdurende maar inspirerende vriendschap weer ten einde. 

IJskoude rivier

De Meren van Covadonga blijken een behoorlijk toeristische aangelegenheid. De parkeerplaatsen zijn gevuld met grote campers, zwaar beladen SUV’s en wandelaars die midden op de weg hun veters aan het strikken zijn. Ik manoeuvreer de bus tussen de drukte door en parkeer schots en scheef naast een Engelse Volkswagenbus met vier surfboarden en twee mountainbikes op het dak en een slapende hond aan de trekhaak. Ik glimlach bij het aangezcht: wat een heerlijk leven. 

De Ordiales Scenis Balcony Trail voert me vervolgens naar een adembenemend uitzicht. De massieve wanden van de Picos torenen over het gletsjermeer en de besneeuwde toppen reflecteren in het water. We klimmen over rotsen omhoog richting de bergpas Gamonal, wandelen door geurige alpenweides en plonzen halverwege de middag in een ijskoude rivier. 

Als ik terugkom bij de parkeerplaats, zie ik vier gebruikende surfers bij de Volkswagen worstjes roosteren op een geïmproviseerde barbecue. Als ik de deuren van mijn bus open, glimlachen we veelbetekenend naar elkaar: het onuitgesproken begrip van vanlifers onder elkaar. 

De goddelijke kloof 

Het is zeven uur ‘s ochtends als ik bij de ingang van het Nationale Park het routebord sta te bekijken. Ondanks het vroege tijdstip is er al veel beweging in Poncebos: tientallen wandelaars die zich, net als ik, opmaken om de befaamde Ruta del Cares te bewandelen. Deze route staat bekend als de goddelijke kloof en als een van de meest indrukwekkende routes van heel Spanje. 

Het uitgehakte pad voert ons door tunnels, langs rotsen en over loopbruggen diep de adembenemende kloof in. De imponerende wanden sluiten zich steeds verder om ons heen. Op sommige pleken is het pad amper een meter breed en schuifelen we langs duizelingwekkende hoogten. We passeren woeste watervallen, diepe grotten en bewonderen de enorme gieren die langzaam over de besneeuwde toppen cirkelen. 

Met pijnlijke voeten en verbrande schouders keer ik ‘s avonds voldaan terug bij de bus. Als ik mijn stoel uitklap om van de laatste zonnestralen te genieten, denk ik vol ontzag aan al dat de Picos de Europa mij gebracht heeft. 

Voorbereid op pad 

De Picos de Europa staat bekend om de grillige weersomstandigheden: de locatie van de bergketen maakt dat je hier drie seizoenen in een dag kunt beleven. De warme zeewind wordt langs de bergkammen omhoog geleid en condenseert tot indrukwekkende wolken, hevige onweersbuien en dichte mist. Tijdens mijn wandelingen heb ik ervaren dat het weer hier inderdaad in korte tijd drastisch kan omslaan. 

‘s Ochtends loop je met 25 graden weg bij de camper, om een uur latere door koude, dichte mist te waden of te schuilen voor hevig onweer. Zorg daarom dat je goed voorbereid op pad gaat: neem altijd warme kleding mee, zorg dat je met een kaart of een gps je locatie kunt bepalen en in geval van nood alarm kan slaan.