Wat niemand je vertelt over vanlife

Het valt tegen

There, I said it. Vanlife valt tegen. Want dit is met afstand de meest grote deceptie van het leven in een bus wat mij betreft. Mijn vrienden en familie denken nog steeds dat ik permanent op vakantie ben en als ik eens een rotdag heb zijn zij de eersten om me te wijzen op het feit ‘dat ik heerlijk in Spanje zit dus absoluut niet mag klagen.’ Het heersende beeld van vanlife is zonnig, idyllisch en episch. En dat klopt, dat is het ook absoluut. Soms. Maar het óók is vermoeiend, onzeker en zwaar en bij vlagen ongelooflijk eenzaam en ontwortelend. Dat dingen kunnen én mogen naast elkaar bestaan.

Het is vreselijk vermoeiend

Boy, had ik dit onderschat. Want toen ik jaren geleden in mijn bus stapte, deed ik dat met de mindset van een 16-jarige die twee weken op vakantie gaat in Salou. Vol gas uit de startblokken en vastbesloten om élke dag maximaal te leven. Van A naar B, elke bergtop bedwingen, steden bekijken, bergdorpen bewandelen, elke nacht een epische slaapplek fiksen, influencen, socializen. En ondertussen ook nog parttime werken om die wielen maar draaiende te houden. Mark my words: je kunt jezelf écht een burn-out reizen.

Het beïnvloedt al je relaties

Niet meer even snel bij je ouders op de koffie of met je buddies naar de sportschool. Je nieuwe vrienden in die Sprinter rijden morgen de andere kant op en de communicatie met je BFF gaat ineens via (beeld)bellen. Je moet je wederhelft lange tijd missen of jullie zitten juist ineens 24/7 op 6m². Vanlife beïnvloedt ál je relaties en dat kan best een ingewikkelde aanpassing zijn. En niet elke relatie blijkt bestand tegen deze realiteit. Dat bleek een prijskaartje waar niemand me op voorbereid had.

Het is een kwetsbare levensstijl

Deze les leerde ik ergens halverwege mijn tweede vanlifejaar. Ik maakte een lelijke val in de Dolomieten en brak mijn arm op meerdere plaatsen. En mijn gekoesterde nomadische levensstijl kwam per direct tot stilstand. Ik kon niet meer autorijden, geen boodschappen doen, geen water halen, m’n toilet niet legen. Waar je normaliter beroep zou doen op de goedheid van familie en vrienden, heb je in een vreemd land waarschijnlijk geen netwerk om (lange tijd) op terug te kunnen vallen. De duurzaamheid van de levensstijl staat en valt dus met je eigen psychologische en fysieke draagkracht. En die 6m² leent zich niet zo goed voor grote variaties daarin.

Sommige landen zijn sh#t

Als je in een camper woont ligt de wereld aan je voeten. Vrij letterlijk. Ik wilde dan ook ALLES zien en OVERAL naartoe. Heel naïef misschien, maar ik had dus echt amper stilgestaan bij het feit dat sommige landen helemaal niet bij mij als single reizende, westerse vrouw passen. Het is een les die ik door schade en schande heb moeten leren. Zo bleek ik totaal niet te kunnen aarden in Polen en voelde ik me vreselijk onveilig in Tsjechië. Door de jaren heen ben ik dan ook veel selectiever geworden in de plekken waar ik mijn tijd wil spenderen. Ondanks dat ik nog steeds overal naartoe kán, hoef ik niet meer zo nodig overal heen.

1.000 beslissingen op een dag

Waar kan ik m’n toilet legen, water halen, slapen? Gaan we links of rechts, hoe wordt het weer deze week en zitten de batterijen vol genoeg? Oh, en ik moet ook écht weer een keer m’n haar wassen. Vanlife is een aaneenschakeling van 1.000 beslissingen op een dag. In je comfortabele huis hoefde je over het merendeel van die dingen niet eens na te denken, maar als je in een bus woont gaat het grootste gedeelte van je tijd ineens op aan praktische randzaken. Deze levensstijl bleek een parttimebaan op zichzelf.

Alles kost moeite

Voortbouwend op al die beslissingen: alles kost ineens ook veel meer moeite. Koffie zetten met je percolator, poepen op een droogtoilet, je bed verschonen op 6m², voldoende internetbereik vinden voor je online meeting. Dingen die eerder heel vanzelfsprekend en gemakkelijk waren, zijn ineens tijdrovende to do’s geworden. Je haren wassen neemt ineens een uur in beslag en voordat je die stapel ranzige kleding gesorteerd, gewassen en gedroogd hebt bij een wasserette ben je ook 2.5 uur verder. Alles kost tijd en moeite.

Wildkamperen is moeilijk

Je camper elke nacht in de verlatenheid van de besneeuwde bergtoppen, langs bulderende kustlijnen en onder fonkelende sterren. Dat is vanlife, toch? Ik was ook schuldig aan deze misvatting. De realiteit is echter dat werkelijk elke stoep, grasveld en parkeerplaats tegenwoordig gereguleerd is. En nou willen de autoriteiten op sommige momenten nog wel eens de andere kant op kijken, maar feit is dat het in de meeste gevallen gewoon keihard verboden is. Wildkamperen is moeilijk.