Gestrande camperaars eindelijk weg uit Marokko

Na twee maanden te hebben vastgezeten in Marokko, hebben ruim vijftig Nederlandse camperaars het Noord-Afrikaanse land dinsdagavond 19 mei verlaten. Zij zijn onderweg met een veerboot die op initiatief van de Nederlandse ambassade naar Genua in Italië vaart, dolblij dat er een einde komt aan een periode van onzekerheid.

Sinds 13 maart zijn de grenzen op slot en is personenverkeer door de lucht en over water niet meer toegestaan. Slechts mondjesmaat zijn er ferryovertochten van Marokko naar Europa uitgevoerd. Daardoor zaten enkele duizenden camperaars uit verschillende Europese landen vast in Marokko. Voor Nederlandse camperaars was het haast onmogelijk om een plek aan boord te veroveren. Niet alleen het verkrijgen van een ticket zelf, maar ook de reis naar de haven in Tanger Med in het noorden van het land was een moeilijke exercitie voor hen.

Door de sanitaire noodtoestand die in Marokko van kracht is, mogen mensen zich alleen door het land verplaatsen als zij over de juiste vergunningen beschikken.

Goedkeuring

De NKC heeft de afgelopen maanden intensief contact gehouden met camperaars die vastzitten in Marokko. Daarvoor is er nauw samengewerkt met de Nederlandse ambassade. Het ultieme doel van de ambassade en de NKC was en is alle camperaars de gelegenheid te bieden terug naar Nederland te reizen. “Wij zijn ontzettend blij dat we met deze overtocht een grote groep leden en niet-leden hebben kunnen helpen,” verklaart NKC-directeur Stan Stolwerk enthousiast. “Maar we zijn er nog niet. De Marokkaanse overheid moet per overtocht goedkeuring geven, dat gebeurt veelal een paar dagen voor vertrek. Wie ver moet reizen en moeite heeft om de juiste papieren snel te krijgen, haalt het niet. Daardoor heeft een deel van de camperaars moeten afzien van deze overtocht. We hopen dat ze met een volgende boot mee kunnen. Daar blijft de ambassade zich ook voor inspannen.”

Fred Duijn, plaatsvervangend ambassadeur, met de familie Menzo.
Fer van Heijzen regelt zijn ticket.

Brok in keel

“Iedereen die vandaag aan boord ging, was blij, opgelucht en soms zelfs geëmotioneerd”, vertelt plaatsvervangend chef de poste Fred Duijn van de Nederlandse ambassade in Rabat. Om de Nederlanders bij te staan was hij naar de haven gekomen, waar hij Fer van Heijzen kon helpen bij het verkrijgen van het juiste ticket. Toen dat na lang aandringen gelukt was, verklaarde Van Heijzen met een brok in zijn keel: “Ik heb hier geen woorden voor.”

Marjolein Berghuis, die alleen met haar zieke hond reist in een 64 jaar oud busje, toonde zich zichtbaar opgelucht dat ze de haven van Tanger Med op tijd had gehaald. “Het eerste wat ze gaat doen bij thuiskomst is de dierenarts bezoeken, verzekerde ze me”, aldus Duijn.

Onzekerheid

De familie Menzo die met een truck op avontuur was in de woestijn, vertelde blij te zijn eindelijk huiswaarts te keren. De wereld staat op z’n kop, je wilt naar huis, maar dat kan dan niet. Volgens de plaatsvervangend chef de poste waren de afgelopen weken voor velen een uitputtingsslag, vooral veroorzaakt door de onzekerheid. “De lockdown, hoe lang zou die duren? Het geworstel met de boottickets. Mensen kochten een ticket, de overtocht werd gecanceld, boekten een andere overtocht en die werd dan ook weer werd gecanceld. En dan de reis naar Tanger, voor sommigen zo’n 800 kilometer, is natuurlijk ook een groot avontuur. Stressvol vanwege alle roadblocks en de beperkte tijd die de meesten hadden om de afstand af te leggen. Ja, er was een merkbaar gevoel van opluchting toen ze de boot op mochten rijden”, zegt de plaatsvervangend ambassadeur, die zelf ook blij is dat deze mensen vandaag eindelijk terug naar huis kunnen. “Mooi dat dit gelukt is, mede dankzij de professionele samenwerking met de NKC. Het team van de ambassade blijft zich onverminderd inzetten voor iedereen die terug wil.” Aanstaande donderdag vertrekt een veerboot van Tanger naar Malaga. Deze afvaart is geïnitieerd door de Britse ambassade. “We doen onze uiterste best om ervoor te zorgen dat ook daarmee Nederlanders weer naar huis kunnen.

Marjolein Berghuis met hond voor haar 64 jaar oude busje.
Wachten in de rij.