Rare jongens, die Engelsen
Iedereen die wel eens in de buurt van Calais rijdt, weet dat ook veel Engelsen met de camper op stap gaan. Wat onwennig midden op de weg rijdend – want goed rechts wil nog niet zo lukken – gaan ze op weg naar het zonnige zuiden, weg van de cats and dogs die in eigen land met grote regelmaat uit de hemel vallen.
We komen aan op een drukke camperplek ergens aan de Spaanse kust en prikken ons huisje tussen twee campers, waarvan er één een campervan is van Engelse makelij. Duidelijk, want alles zit aan de verkeerde kant, van stuur tot toegangsdeur, die dan ook pal naast de onze is. Voordeel is dat we goed kunnen zien wie er eventueel uitstapt, zodat shaking hands een stuk gemakkelijker wordt.
Hondenbakken
Na een uurtje is het zover, een man stapt uit, in niets gelijkend op de ware Brit: geen bolhoed, geen stiff upperlip, niet rood verbrand, nee net een gewone Hollander. We willen al uitstappen om kennis te maken, tot we zien wat hij doet. Twee hondenbakken, één leeg en één gevuld met water en een oude, half opgevreten schoen worden zorgvuldig neergelegd. Vervolgens wordt een zware ketting aan de camper gekoppeld, waarna de camper wordt afgesloten en hij vertrekt. Geen geblaf ten afscheid en ook bij terugkomst geen hond die uit de camper springt om het baasje te verwelkomen... Braaf hondje?
De volgende ochtend bij de koffie maken we kennis en vragen we wat de doggies name is. Het verrassende antwoord is: “Well, I don’t have a dog at all, it’s just for scaring off burglars!” Zo wordt dit mysterie ontrafeld. Zo gek zijn die Engelsen toch niet, want zeg nou zelf: dit is toch veel goedkoper dan een dure alarminstallatie?
Dit artikel verscheen in een andere vorm in Kampeerauto nr. 8 2015
-
Delen
