Met de camper op goede doelen reis naar Moldavië: de voorbereidingen en heenrit

Even voorstellen

Larissa, circa 25 jaar geleden
Vaste kantoorbaan, risicomijdend, wonend in een onderhoudsvrije eengezinswoning in Zoetermeer.

Ernst, circa 25 jaar geleden
Werkzaam in de buitendienst, wonend op een varende woonboot met gedoogplek in Leiden (zag weinig tot geen beren op het water).

Afgelopen 25 jaar
Samen gewoond, geklust en gevaren op bovengenoemde woonboot. Beiden startten we een eigen bedrijf, verkochten de boot en woonden in een vrijstaand chalet op een recreatiepark om samen diverse camperreizen van meerdere maanden te kunnen maken. Vervolgens een oude boerderij gekocht op een prachtig plekje in de Achterhoek waar wij verbouwd, getuinierd én - vooral - genoten hebben.

Anno nu
Besloten om de kans te grijpen om onze "boerderie" te verkopen en fulltime te gaan reizen. Begin 2022 was het zover: de boerderij overgedragen aan de nieuwe eigenaren en in onze camper gestapt om zonder bestemming of tijdspad van een sabbatical te genieten, het avontuur tegemoet!

Wij reizen graag op onszelf. Maar het deelnemen aan een goede doelen reis in groepsverband, waarbij je samen klust en in de avonden elkaars gezelschap kunt opzoeken om je verhaal kwijt te kunnen, trok ons erg aan.

Op (klus)reis naar het armste land van Europa: Moldavië

Toen vorig jaar ons oog viel op de door de NKC georganiseerde klusgroepsreis naar Moldavië moesten we eerst in de Grote Bosatlas kijken waar dat land eigenlijk precies lag. Voor wie zich hetzelfde afvraagt:  het ligt in Oost-Europa en grenst aan Roemenië en Oekraïne. Op Wikipedia lazen we dat Moldavië sinds 1991 deel uitmaakt van Europa, en daarvoor tot de Sovjet Unie behoorde. Moldavië is het armste land van Europa en veel ouderen leven daar onder de armoedegrens.

Het project in het kort (Străşeni, Moldavië)

Day Care Centre (DCC) “Sunrise” (geopend in 2003):

Vijf dagen per week kunnen ouderen die hulp nodig hebben hier terecht om te douchen, hun kleding te laten wassen en voor een warme maaltijd. Allemaal basisbehoeften waar de thuissituatie niet in voorziet. Maar er worden ook allerlei activiteiten georganiseerd zoals gymnastiek, Engelse les, handwerken etc. Daarnaast is een aantal dagen per week een masseuse, kapster en psychologe in het centrum aanwezig. Dagelijks maken ongeveer 50 ouderen gebruik van het DCC.

Verpleegtehuis “Rainbow” (geopend in 2007):

Naast het DCC staat het verpleegtehuis voor de ouderen uit Străşeni en omstreken die niet meer in staat zijn om voor zichzelf te zorgen. Het tehuis verzorgt 24 uur per dag sociale en medische opvang aan 20 ouderen.

Thuiszorg (HomeCare-team) (sedert 2007):

Dagelijks gaat een tweekoppig thuiszorgteam bij mensen langs die lichamelijke of geestelijke verzorging nodig hebben maar niet naar het DCC kunnen komen. Ook worden er lichte huishoudelijke klusjes uitgevoerd. Wekelijks worden ongeveer 40 ouderen op deze manier bezocht.

Wat gaan wij doen?

• Wij gaan in groepjes een aantal huizen van ouderen opknappen. Deze huizen zijn in zeer slechte staat en voldoen vaak niet aan een basis wooncomfort.
• In het Day Care Centre en Verpleegtehuis is altijd wel iets te doen, zoals meehelpen in de keuken, onderhoudswerkzaamheden, schilderen, tuinieren, etc.
• Een aantal dagen per week worden de ouderen meegenomen in onze campers voor een uitstapje met de lunch.

De voorbereidingen

Een maand voor vertrek volgde eerst een uitgebreide kennismakingsbijeenkomst, met presentaties van de reisleider, de stichting Internationale Bouw Orde (IBO) en de Stichting Ouderenzorg Moldavië (SOM). Aansluitend werd er gezellig geborreld, gedineerd en overnacht in onze campers. De groep bestaat uit tien campers en circa twintig personen en is heel divers. Van handige klussers tot schilders, mensen die in de zorg gewerkt hebben en goede gordijnennaaisters. Ook de leeftijd varieert: van frisse en fruitige vijftigplussers (wij, ehm) tot kwieke 75-plussers, en alles daar tussen in.

Na de kennismakingsbijeenkomst zat de spirit er al goed in. Er werd een Whatsapp-groep aangemaakt waarin al snel levendige conversaties volgden. Iedereen werd op weg geholpen met het bestellen van digitale tolvignetten, er werd een kluslijst opgesteld en een bijbehorende gereedschappenlijst, waarop we konden aangeven wie wat mee zou nemen. De NKC sponsort per deelnemer een materialenpakket.

Start van de reis in Boedapest

De groepsreis startte op 29 augustus met een welkomstborrel op een camping in Boedapest, maar de dagen daarvoor druppelden er al steeds meer deelnemers binnen om ook de gelegenheid aan te grijpen om Boedapest te bekijken. Aangezien wij al een aantal keren in Boedapest waren geweest en de gemiddelde dagtemperatuur ongeveer op standje “hittegolf” stond, hebben wij besloten lekker bij de camper te rommelen. Boedapest is wel zeer de moeite waard. Bij de receptie ontvang je informatie over “things to do”, het OV en een stadsplattegrond. Vanaf de camping ben je met bus en metro binnen twintig minuten in het centrum. Wij hebben over Boedapest in eerdere blogs het volgende geschreven:

Boedapest is een leuke stad om te bezoeken waar heel veel te doen en te bezichtigen is. Maar de stad bezoeken midden in de zomer met zeer zonnige temperaturen en zonder een zuchtje wind is een heel project. Wij hebben dat als volgt aangepakt: een ticket gekocht voor een Hop On Hop Off Sightseeing tour met cabrio dubbeldekkerbus, er af en toe even uit om iets te bezichtigen, een terrasje gepakt voor lunch, wederom een terrasje gepakt voor een drankje, grotten bezocht onder het Buda-kasteel (lekker koel), vervolgens weer een terrasje gepakt voor drankje, boottochtje gemaakt over de Donau en ter afsluiting een terrasje gepakt voor diner. Zo kom je de dag wel door.

Boedapest is heel mooi gelegen omdat de Donau erdoor heen stroomt. De stad ontstond in 1873 door samenvoeging van de dorpen Boeda en Obuda aan de ene kant van de oever, en van Pest gelegen aan de andere oever. Er staan veel mooie gebouwen, het heeft wel wat weg van Wenen. Wij vonden het een hele prettige stad met veel sfeer, leuke winkeltjes, veel bezienswaardigheden en lekkere, gezellige restaurantjes.

Welkomstborrel groepsreis

Op de camping in Boedapest werden we door onze reisleiders, Jan en Gert, verwelkomd met een glas champagne. En later op de avond trakteerden medewerkers van de camping ons op Hongaarse wijn en lokale lekkernijen. We hebben een fijne groep. Er wordt veel gelachen maar er worden ook serieuze gesprekken gevoerd. Er is altijd wel iemand die in is voor een praatje of een koffietje bij de camper, maar het is ook prima als je je even wilt terugtrekken.

Op weg naar/door Roemenië

We hebben een week de tijd om vanuit Boedapest, via Roemenië, naar Moldavië te rijden. We rijden individueel (dus niet in colonne) aan de hand van een reisboek naar de volgende overnachtingsplaats. Onderweg is er gelegenheid om enkele bezienswaardigheden te bezoeken en is er een rustdag ingepland.

Grensovergang Hongarije -> Roemenië

De grensovergang van Hongarije naar Roemenië ging zeer voorspoedig en heeft circa een kwartier geduurd. De douanier keek ons aan, vroeg met hoeveel personen we waren, keek naar onze paspoorten en zei toen “go”, daarbij een wuivend gebaar makend.

Castle Corvin in Huneadora

Tijdens een van de reisdagen door Roemenië hebben we een stop gemaakt bij Castle Corvin. Dit is een van de grootste kastelen in Europa. De bouw begon in 1446. Het is een mooi kasteel en wordt momenteel van binnen gerenoveerd, dus niet alle ruimtes waren te bezichtigen. Binnen de kasteelmuren bevindt zich tevens een dertig meter diepe put. Volgens de legende is deze gegraven door drie Turkse gevangenen. Hen was vrijheid beloofd wanneer ze water zouden bereiken. Na vijftien jaar graven was de put eindelijk klaar maar helaas hielden de gevangen nemers zich niet aan hun belofte. Hoe het de drie gevangenen vervolgens is vergaan, vertelt het verhaal niet. 

Beren op de weg

Meestal ben ik degene die beren op de weg ziet, maar nu zag Ernst ze ook…

We reden de prachtige negentig kilometer lange Transfăgăraşroute, ooit door het programma Top Gear uitgeroepen tot mooiste weg van de wereld. Deze weg is tussen 1970 en 1974 in opdracht van Ceauşescu gebouwd, zodat hij indien nodig soldaten snel kon laten verplaatsen. De weg ligt zo hoog (de hoogste berg is 2543 meter) dat deze alleen zomers open is, en dan nog zie je soms ijs of sneeuw liggen. Ook ’s nachts is de weg gesloten. Wij reden de route van Noord naar Zuid. De Noordflank is goed onderhouden en op de dag dat wij hem reden was het redelijk weer, met een beetje regen. Echter, aan de andere kant van de berg hing de bewolking zo laag, dat je de eerste tijd geen hand of weg voor ogen zag. Ook het wegdek was slechter onderhouden. Het was een uitdagende rit.

Maar het werd nog spannender! Na een paar uur rijden hoorden we ineens een hard piepend geluid in de camper. Het bleek dat onze beide telefoons een RO-alert ontvingen met een “Extreme Waarschuwing”. Er was bij ons in de buurt een beer gesignaleerd en we werden gesommeerd om uit het gebied weg te blijven, binnen te blijven en het dier niet te fotograferen of te voeren. En toen zagen we ze ineens! Een grote beer liep de weg over en later zagen we ook nog een kleintje! We zijn er rustig langs gereden en konden uiteraard niet de verleiding weerstaan om foto’s te nemen. Maar wel rijdend vanuit de camper, met de deur op slot.

Nadat we na deze intensieve reisdag aankwamen op de volgende camping, hoefden we gelukkig niet meer te koken want de campingeigenaar had een heerlijke barbecue voor ons voorbereid.

Typisch Roemenië

Wij waren in 2013 al eens drieënhalve week in Roemenië geweest en toen vonden we het een heel fijn land met vriendelijke mensen, mooie natuur, prachtige kloosters/kerken, bergen, enzovoorts. Heel afwisselend. En dat vinden we nog steeds!

Enkele bijzonderheden

• De huizen in de dorpen zijn allemaal gebouwd naast elkaar langs de doorgaande weg en hebben hoge hekken voor hun tuinen. Men noemt dit lintbebouwing. Geen gezellige dorpspleintjes of knusse smalle steegjes, zoals bijvoorbeeld in Frankrijk of Italië. Wel viel ons op dat de huizen bijna allemaal heel fleurig geschilderd zijn en dat men gek is op bloemen. Het lijkt wel of men het grauwe van het communisme van zich af heeft willen schudden.
• Je kunt, met uitzondering van campings en de kleinere winkels, overal pinnen en er staan enorm veel geldautomaten, zelfs in de kleinere dorpen. Genoeg mogelijkheden dus om je geld kwijt te kunnen. 
• Ook boodschappen doen is geen enkel probleem. In de kleinere dorpen is er altijd wel een kruideniertje en de grotere steden hebben allemaal een Lidle, Kaufland of Carrefour.
• Zwerfhonden: in Roemenië lopen zeer veel zwerfhonden rond. Deze honden zijn niet ingeënt en kunnen daardoor besmet zijn met de voor de mens dodelijke ziekte Rabbies (Hondsdolheid). Mocht je zo'n hond tegenkomen: haal niet in, blijf rustig en probeer de hond niet te aaien.

Grensovergang Roemenië -> Moldavië

We waren best een beetje gezond gespannen voor de grensovergang van Roemenië naar Moldavië. Onze reisleider vertelde dat ze de vorige keer uren bij de grens hebben gestaan voordat alle campers er door waren. Door ervaring wijs geworden, had onze reisleider ons van te voren gevraagd om een elektronisch tolvignet voor Moldavië te regelen zodat dit niet bij de grens hoefde te gebeuren. Ook had hij een brief bij zich in het Moldavisch, waarin de directrice van het Day Care Center waar wij de komende weken te gast zijn  uitlegde wat we kwamen doen.

Tenslotte hadden wij het glaasje met zéér sterke likeur geweigerd dat de camperpark eigenaar ons die ochtend om 10:00 uur aanbood èn had Ernst zich die ochtend geschoren. Dus je kunt wel zeggen dat we goed voorbereid waren.

Toen we met zijn allen aankwamen bij de grens, kwam eerst de uittocht uit Roemenië. Deze ging heel makkelijk, behalve dan dat ik uitgerekend vlak voor het douanepoortje echt ontzettend nodig naar de toilet moest. Gelukkig was ik op tijd klaar, keek de douanier vervolgens naar onze paspoorten, vroeg met hoeveel personen we waren en zei “Bye Bye”.

Toen kwam de intocht in Moldavië. Voor ons zagen we dat een bestelbusje en een touringcar alle spullen eruit moesten halen en een uitgebreide controle kregen. Dat zou wat zijn als dat bij onze campers zou moeten gebeuren. Alleen de camper van onze reisleiders bevatte al, naast de gebruikelijke camperuitrusting, het volgende:

• een rolstoel (t.b.v. één van de Moldavische ouderen waarvan de eigen rolstoel volledig versleten was)
• kilo’s wasmiddelen om af te leveren bij een Moldavisch klooster met 80 monniken die Oekraïense vluchtelingen opvangen
• een naaimachine om gordijnen te maken voor de klushuisjes
• een aantal pakken pannekoekenmix
• een wafelijzer
• diverse Oud Hollandse spelletjes t.b.v. de afscheidsbijeenkomst met de ouderen.

Daarnaast hadden alle campers gereedschap bij zich en sommigen grote pakken incontinentiemateriaal ten behoeve van het Day Care Centre.

Ik zag al helemaal voor me wat een chaos het zou worden op dat parkeerterrein, als onze tien campers leeggehaald moesten worden…

Gelukkig viel het mee. Er kwam bij ons allemaal een douanier in de camper om de ruimtes te bekijken en de kleppen moesten open. Vervolgens werden de paspoorten ingenomen en de mannen gesommeerd om met de douanier mee te lopen. In het kantoor werden de paspoorten en het elektronisch tolvignet gecontroleerd. Alles bij elkaar heeft het ongeveer een uur en drie kwartier geduurd voordat alle campers erdoor waren.

We zijn in Moldavië!

Lees deel 2 van het blog over de Moldavië-reis.