Buitenleven met Mister H

Mister H biedt altijd onderdak op elk moment van de dag. Dat is natuurlijk het voordeel van zo’n busje. Maar eigenlijk leef je nog steeds buiten. Misschien hebben wij dat gevoel ook wel omdat Mister H niet 100% waterdicht is.

H-e-e-e-rlijk is het om ’s avonds in ons bedje te kruipen. We verbouwen de hele boel en rollen dan de vier terrasstoelkussens uit over een volwaardig tweepersoonsbed. Lakens, dekens, hoofdkussens en als het even kan zetten we ook de achterklep open. De heerlijke buitenlucht stroomt dan zo je neus binnen en dan lijkt het toch net of je gewoon in de buitenlucht ligt. Die paar vliegen en muggen rondom je hoofd maken het perfecte wannabe-openlucht plaatje helemaal af. We worden de volgende ochtend wakker met een paar muggenbulten op onze armen, maar ook de eerste zonnestralen van de dag op je gezicht.

Vaker buiten dan binnen

Op het moment dat je wakker bent gaat het buitenleven weer beginnen. Wij doen eigenlijk alles buiten, een vreemde gedachte is dat wel. Vooral omdat we zo vaak roepen: ‘I-d-e-a-a-l zo’n busje, het is zo knus!’ Maar we zitten dus veel vaker buiten dan binnen.

Het begint ’s ochtends al met een kop koffie: het dienblad gaat meteen mee naar buiten. We plannen buiten de route, eten buiten ons yoghurtje en nemen buiten een douche door middel van een emmer water of in de zee of een meer te springen. En als het een werkdag is, dan probeer ik zolang mogelijk buiten te zitten. Ik gooi een handdoek over mijzelf en mijn laptop heen, om te voorkomen dat ik de foto’s voor mijn opdrachtgevers per ongeluk in futuristische kleuren bewerk. En we moeten altijd snel eten, omdat de mieren en wespen onze lunch erg makkelijk weten te vinden als we weer eens besluiten boven op het dak te lunchen.

Oui, mon amour

Zelfs als het regent zijn we buiten te vinden. Tijdens de laatste wolkbreuk reden we lachend over een licht slingerend weggetje door de heuvels van de Tarn, Zuid-Frankrijk. We scheurden (jawel, met 35 kilometer per uur!) door de diepe plassen en zongen liedjes terwijl we met een theedoek de van binnen beslagen ruiten schoon poetsten. En toen opeens hield Mister H er mee op. Niks meer. Nog geen ‘prrt’ of ‘piep’. Klein detail, we stonden met de twee voorwielen op een rotonde. Ik keek Sébastien aan met mijn grootste puppy-ogen in de hoop dat hij dan vanzelf zou zeggen: ‘Oui, mon amour, ik zal Mister H wel even verder duwen in de stromende regen.’ Het gewenste effect bereikte ik vrij snel, want dat deed hij dus ook. Ik kroop achter het stuur en zag dat Mister H er grote moeite mee begon te krijgen het water bij de deuren buiten te houden. Ik gaf hem een aai over zijn ventilatierooster en zei: ‘Het is maar water, je mag gewoon weer verder rijden Mister H.’ Maar hij weigerde te starten. Sébastien stond met al zijn power te duwen en heel langzaam rolden van de rotonde af rechtstreeks de berm in.

Ik schoof de zijdeur open en verwachtte buiten een verzopen kat te zien staan, ‘Wat zielig!’ dacht ik alvast. Maar ik zag helemaal niks, behalve dat de zon doorkwam. Het prachtige oranje avondlicht scheen dwars door de natte damp in het busje heen. We stonden eigenlijk wel prima in die berm en ik stapte naar buiten, de stromende regen in, op zoek naar Sébastien. Hij stond met zijn rug tegen Mister H aan leunend te genieten van de prachtige regenboog die aan de horizon verschenen was. Ik pakte zijn hand en ging naast hem staan.

Daar stonden we, doorweekt tot op het bot en met een glimlach op ons gezicht, wat is het buitenleven toch mooi, daar kan eigenlijk geen knus busje tegenop.

Ps: Mister H startte na twintig minuten gewoon weer, zonder problemen. We vonden een plekje in een weiland en kropen na zonsondergang lekker onder de wol in ons met terrasstoelkussens gevulde bed.

Volg Mister H @meetmisterh of Mirte @mirtewashere op instagram.